Ik maak een tochtje in de Dalla Dalla (lokale bus). Het is een VW busje met plaats voor 7 passagiers, maar in dit geval zijn er 24. Ik krijg twee kinderen op mijn schoot. De moeder van de kinderen begint een hapje te eten ook de kinderen krijgen te eten. Als ik ook gevoerd wordt heb ik geen armslag om me te verdedigen, dus eet ik maar lekker mee.Het voelt goed aan om zo volkomen geaccepteerd te worden. Ik word mr. Moyo genoemt, ons weeskinder hulp project heet Yatima Moyo kwa Moyo, wat Weeskinderen hart tot hart betekent.
Ben op weg naar huis in Matanana. Heb gewinkeld in Mafinga, het dichtstbijzijnde stadje.
Heb Westerlandse gasten op bezoek en we gaan wat extra lekker eten. Mischien kunnen we BBQ hebben met geiten- en varkensvlees.Deze gasten zijn uit Zweden, maar ik hoop er op dat ook betalende gasten uit Nederland zullen ontdekken dat men via ons een niet turistische inblik kan krijgen over Tanzania. Door het dorpsleven te beleven. Samen met de weeskinderen te zijn. Met leembouw te helpen en aktief te zijn met andere voorkomende karweien.

Heb in deze blogg de ambitie om over mijn leven te vertellen. Om te beginnen in 1942 in Indonesië en nu te volgen hoe het gaat met mijn eigen kinderen en de pleegkinderen die ik onder mijn hoeden heb genomen. 
Het is mijn ambitie om in dit vertellen totaal eerlijk te zijn, maar daar heb ik een problem, hoe kan ik met 100% eerlijkheid vertellen over een oneindig mooi meisje. Dit is niet goed in % te vertellen. Dus neem ik de vrijheid om een kunstzinnige toeslag van 20% toe te laaten (dwz 120% eerlijk). Ik wil het verhaal zo vertellen, dat het mij zelf ook inzicht geeft over mijn persoon. Ik heb mijn zwakheden en die moet ik onder oogen zien, Het beschrijven van die zwakheden kan mij alleen maar sterker maken.
Er zijn mensen die mij totaal niet kunnen waarderen. Maar gelukkig zijn er meer mensen die mij wél waarderen. Ik heb nu in mijn leeftijd van 71 nog steeds niet geleerd om me te begrenzen, en dat heeft goede en slechte kanten. Was ik werkelijk naar Tanzania gegaan om voor weeskinderen te zorgen als ik begrenzingen had aanvaard? Aan de andere kant heeft het feit dat ik me niet begrens mij ook in moeilijke situaties gebracht.


We zijn nu aangekomen in Matanana, een kleine wandeling naar huis, maar met 40 kg op mijn rug is het toch een vermoeiende wandeling. Een aantal kindertjes hebben ontdekt dat ik op weg ben. Ze komen me tegemoet hollend. Dit is de beloning voor mijn werk. De vreugde van het samen zijn is meer waard dan al het geld in de wereld. Een van de kindertjes is mijn zoon Johannes. Johannes is nu een dikke 2,5 jaar oud. Hij is mijn oogappel. Ik heb in mijn leven nooit een kind ontmoet die zo door een ieder geliefd is.Ik ben moe na de vermoeiende reis. Heb wel de kracht om Johannes te omhelzen, maar eigenlijk niet om alle kinderen uitbundig te begroeten. Johannes is hier niet tevreden mee, hij dwingt me om alle kindertjes op te pakken en te groeten.  Ze willen me allemaal helpen dragen. Ik heb geen keuze. Dit leven heb ik gekozen en moet er ook de konsekwentie van nemen.